Deze prachtige kleurendia toont ons een voormalig gemeentelijk monument, bij velen bekend als ‘het schoenmakershuisje’. Voor het pand staat schoenmaker Egbert (Ep) Breukelman. De reclameborden aan de boom verwijzen naar de Oudheidkamer in Huize Welgelegen en naar het vakantieoord van de familie Overweg in de vroegere Haarmolen.
Er is sinds het pandje aan de Hessenweg werd aangewezen als monument al heel wat over gezegd en geschreven. Die aanwijzing geschiedde in het jaar 2002. In dat jaar besloot de gemeenteraad van Hardenberg om een tiental panden de status van gemeentelijk monument te geven. Dat werd weloverwogen gedaan, op basis van adviezen van de Stichting Het Oversticht uit Zwolle en een commissie van de Historische Vereniging Hardenberg.
In 2008 werd het schoenmakershuisje opgenomen in ons boek ‘Monumenten in de gemeente Hardenberg’ onder de titel ‘De Oude Schoenmakerij’. Het verbouwde woonboerderijtje naast de drukke en brede N-343 werd in de zomermaanden bijna helemaal aan het oog onttrokken door de vele monumentale loofbomen die er omheen stonden. Inderdaad, stonden. Want u weet allemaal hoe het verging met dit ‘monument’. Op de pagina’s 294 en 295 van genoemd boek kunt u lezen over de geschiedenis van het karakteristieke en verdieploze boerderijtje, dat dateerde uit 1863.
Dateerde, want het boerderijtje is niet meer. En de monumentenstatus? Die is er ook niet meer. Wat dat betreft heeft dit voormalige schoenmakershuisje al bijna dezelfde status gekregen als de in 1980 afgebroken synagoge. Vele Hardenbergers praten er nog altijd schande van. Dat had toch nooit mogen gebeuren?! Het gebeurde toen, en het gebeurde opnieuw.
De nieuwbouw van een regiokantoor van de plaatselijke boerenleenbank maakte dat het schoenmakershuisje moest wijken. Dat zou worden afgebroken, steen voor steen, om een eindje verderop te worden herbouwd. Zo gezegd…., maar zo geschiedde het niet. Het werd wel afgebroken. Jazeker! Dat ging met zo’n geweld gepaard, dat het onmogelijk werd om met de afbraak enige herbouw te plegen. De materialen verdwenen als sneeuw voor de zon in grote afvalcontainers.
Hoe dat kon? Simpel. Eerst werd het bestemmingsplan gewijzigd. Toen werd de bouwvergunning afgegeven, inclusief de sloop van het monument. Dat laatste met de expliciete eis tot herbouw. Maar na de sloop van het pand kon de projectontwikkelaar eenvoudig vragen om de monumentenstatus van het vroegere pand eraf halen, want er was simpelweg geen gebouw meer. En de gemeente ging graag akkoord. Toen dat geregeld was, hoefde men ook de eis tot herbouw niet meer te handhaven en zo kon men zonder slag of stoot dit monumentale pandje van de gemeentelijke lijst afvoeren. De commercie ging voor. De vraag mag dan ook serieus worden gesteld, wat de status ‘gemeentelijk monument’ nog voorstelt… In Hardenberg en omgeving heeft het in ieder geval weinig meer te betekenen, want de eigenaren hoeven ook niet op onderhoudssubsidies van de gemeente te rekenen…
Geef een reactie